Hordelopen: een sport waarbij sporters over een baan rennen en over hindernissen (horden) springen. En waar de ene atleet elke horde met gemak neemt, struikelt een andere en valt languit op de baan. Ineens betrek ik de sport op mijn leven: een toepasselijke metafoor over uitdagingen, tegenslagen, vallen en opstaan.
Bij de 100 m horden voor vrouwen hebben de horden een hoogte van 84 cm. De onderlinge afstand bedraagt 8,5 m. Bij de 400 m voor vrouwen is de hoogte 76,2 cm en bedraagt de afstand 35 m.
Ik zie het leven als hordeloop, waarbij de standaardhoogte van de hindernis wisselt. De ene keer stap ik er met gemak overheen, de volgende wordt een uitdaging en een derde is zo hoog dat die me ten val brengt. Waarna ik mezelf de keuze stel: sta ik zelf op of heb ik hulp nodig?
Geoefende hordelopers trainen regelmatig, zijn gefocust, hebben een lange adem en een goede basisconditie. Ook zij weten dat hun loop meestal moeiteloos gaat, dat ze soms hun reserves moeten aanspreken of dat ze, in het ergste geval, de eindstreep niet halen. Datzelfde geldt voor mij.
Daar waar ik na een val de ene keer redelijk ongeschonden uit de strijd kom, kost een volgende me fysiek en/of mentaal veel kracht. Opstaan doe ik hoe dan ook. In het ergste geval gesierd met een blijvend litteken.
Ook ik heb met name sinds het voorjaar van 2022 flink wat hindernissen moeten nemen, die allen varieerden in hoogte. Soms nam ik die alleen, andere keren werd ik vergezeld door mijn gezin, familie of vrienden.
Donderdag 24 oktober 2024 was de hindernis te hoog en kwam ik onverwachts ten val. En ik kan je vertellen; die kwam keihard aan.
In de ochtend was ik aanwezig bij de uitvaart van, zoals ze zich noemde, mijn kankermattie. Voor mijn eindscriptie OncoReflex® heb ik haar meerdere OncoReflex®- massages gegeven. Tijdens de intake bleek dat we op hetzelfde moment, hetzelfde type borstkanker kregen waarna meteen een fijne klik ontstond.
Ook na de massages bleven we in contact; we werden kankermatties. In maart 2024 liet ze weten dat ze de diagnose acute leukemie had gekregen. En nadat ook zij maand na maand meerdere horden heeft genomen en overwonnen, overleed deze prachtige en krachtige vrouw op donderdag 17 oktober 2024.
De uitvaart was warm, liefdevol en heel krachtig. En tegelijkertijd heel confronterend voor mij. Vooral het verdriet te zien van haar gezin en dierbaren, raakte me enorm.
Na de uitvaart had ik een jaarlijkse routineafspraak met de oncologisch verpleegkundige. Een niet al te lastige horde, schatte ik in. En daar ging het mis.
Voor een aankomende CT-scan moest ik mijn bloed laten prikken. Nu moet je weten dat mijn aders op dat moment niet in optimale conditie verkeerden door de vele bloedafnames en infusen. Normaliter heb ik ook geen probleem met bloedprikken, maar de uitvaart liet me niet onberoerd. De emoties zaten hoog. Mijn lichaam steigerde bij deze horde en om voldoende bloed af te nemen, werden beide armen aangeprikt.
Gelukkig waren we snel aan de beurt bij de oncologisch verpleegkundige. Met haar hebben we een hele goede band en de gesprekken zijn altijd heerlijk luchtig en met de nodige humor doorspekt. Mijn emoties zaten nog hoog, maar een fijn gesprek volgde. “En nu wil ik graag nog even je linkerborst controleren”, kondigde ze daarna aan.
Terwijl ze voelde, vroeg ze of ik bekend was met de streng (een klier) die ze voelde. Aangezien ik de laatste tijd wel wat andere dingen aan mijn hoofd had, antwoordde ik ontkennend. “Laten we dan voor alle zekerheid toch maar even een echo maken”, stelde ze voor. Dat kon meteen, dus op naar de afdeling Radiologie waar alle echo’s en mammografieën plaatsvinden.
Ineens bevond ik me in de wachtkamer waar alles begon. En hoewel we snel binnen werden geroepen, werd het trauma van mijn allereerste (borstkanker) diagnose geactiveerd. En waar ik normaliter vrij ontspannen deze onderzoekshorden neem, schoot ik nu (voor het eerst in twee jaar) volledig in de stress en angst.
Mede gebaseerd op een routinematige Mama-CT van twee weken eerder en recente PET-scan die er allebei prima uitzagen, verwachtte ik niets alarmerends. De radioloog kon op basis van de echo geen uitspraken doen, die wilde eerst overleggen met de oncologisch verpleegkundige.
Oei! Mijn stressniveau steeg naar steeds grotere hoogten. Ik hield het bijna niet meer. Na hun overleg kwam het duo met het voorstel om ‘ter geruststelling van mij’ een MRI in te plannen voor mijn borsten.
Tijdens het maken van de afspraak bij de secretaresse ging ik letterlijk onderuit. BAM! Daar lag ik. Te veel stress, deze horde vloerde me.
Om het thuisfront niet met mijn angst te belasten, heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt. Want in alle eerlijkheid: het hoe-vertel-ik-het-mijn-kinderen en het ik-wil-mijn-naasten-niet-weer-belasten worden steeds lastiger te nemen horden. Het lijkt wel of die telkens een paar centimeter hoger worden afgesteld. En toch moet ik ze nemen, al gaat dat met horten en stoten.
Een lang verhaal kort: op maandag 28 oktober 2024 onderging ik een CT-scan van mijn nek tot en met mijn bekken (dit keer ging de infuusprik meteen goed!), een dag later een MRI van mijn borsten, op 11 november een echo van mijn (klierende) schilklier en op woensdag 20 november had ik de controle MRI van mijn hoofd.
Lang leve de online-omgeving van mijn ziekenhuis. Korte tijd na de scans, las ik het resultaat: “Alles is goed, geen verdachte metastasen en geen veranderingen ten opzichte van de CT-scan van juli.” YES! Het is gelukt, deze lastige horde is genomen. De afstand naar de volgende leggen we in alle ontspanning te voet af.
“Mevrouw, wat een ellende hè?”, verzucht de arts medelevend tegen me. BAM. Die vraag komt…
Verhoog je energie en breng je emoties in balans met deze simpele oefening. Het enige…
Fibromyalgie en het najaar zijn geen goede match. Alles verstijft en verkrampt en klachten nemen…
De overgang heeft met alle klachten en bijwerkingen een weinig positief imago. Hoe word je…
Wat schrijf je op een beterschaps- of condoleancekaart? Precies. ‘Heel veel sterkte.’ Maar past dat…