Aanwezig zijn met alles wat er is ook met je emoties

Na mijn post van begin september, waarin ik vertelde dat ik even “afwezig” wilde zijn om weer voluit aanwezig te kunnen zijn, kreeg ik een stroom aan lieve reacties. Sommigen maakten zich zorgen.

Want tja… rust nemen terwijl iedereen gewend is dat je altijd maar “even doorzet” dat voelt voor veel mensen bijna verdacht.

We zijn zo geconditioneerd om te moeten, om “nog even vol te houden”, om nét dat laatste beetje energie ergens vandaan te schrapen. Dus als iemand zegt: “Ik neem rust”, dan levert dat blijkbaar onrust op.

Terwijl het precies andersom zou moeten zijn: maak je pas zorgen als ik weer in standje ‘even volhouden’ schiet. Dat patroon heeft me namelijk al genoeg energie gekost in dit leven.

De kunst van voelen in plaats van vluchten
De afgelopen maanden heb ik bewust tijd genomen om mijn emoties niet weg te poetsen (hoe verleidelijk ook), maar ze écht te voelen.

Niet parkeren.

Niet negeren.

Niet “vanavond kijk ik er wel even naar”.

 

Gewoon: voelen.

En geloof me, dat is soms spannender dan welke scan dan ook. Maar door aanwezig te zijn bij mijn emoties stap ik uit mijn overlevingsmodus. En pas als je leeft, kun je weer creëren, manifesteren, dromen… en schrijven.

 

En dat schrijven?

Zodra ik weer in mezelf landde, rust vond, en stopte met rennen, begon het te stromen.

Ik was en ben bijna niet te stoppen.

(De pen houdt me letterlijk bij de les. Ik schrijf álles eerst met de hand; het brengt me bij mezelf, vertraagt me, en laat me voelen wat er onder de woorden leeft.)

 

Genezing is zoveel meer dan een behandelplan

Mensen denken soms dat herstel bestaat uit:

• chemo
• bestraling
• operaties
• supplementen
• gezonde voeding
• sporten
• affirmeren
• systemisch werk
• journaling

 

Allemaal waardevol.

Maar er is één ding dat vaak wordt vergeten en misschien wel het krachtigste is: emoties die mogen bestaan. Want als je vol zit met boosheid, angst, frustratie, afwijzing, jaloezie, zorgen… dan houdt dat je hele systeem in een soort innerlijke kramp. En die kramp onderdrukt je immuunsysteem. Niet alleen bij kanker; bij álles.

Emoties die je niet voelt, vinden namelijk een andere weg.

Ze nestelen zich in je lichaam, in je zenuwstelsel, in je organen.

En dat is een prijs die niemand wil betalen.

 

De moed om los te laten

Dus ja: moedig jezelf aan om te vergeven ook de mensen die jou pijn hebben gedaan.

Niet voor hen.

Voor jou.

Voor jouw lichaam.

Voor jouw geest.

Voor jouw toekomst.

 

Er bestaat geen quick fix.

Geen toverstaf.

Geen one-size-fits-all oplossing.

Ieders pad is uniek.

 

Maar wat wél universeel is?

Dat emoties weer mogen stromen.

Daar begint verandering.

Daar begint herstel.

Daar begint rust.

 

 

Rust, ritme en remissie
Voldoende slaap is daarin een belangrijke schakel. Niet altijd haalbaar (ik kijk even liefdevol naar Dexamethason), maar wel essentieel.

Wat mij helpt om terug te zakken in mijn lijf:

• de ochtend- en avondmeditaties van Dr. Joe Dispenza
• systemisch werk/ opstellingen
• en een flinke dosis eerlijkheid naar mezelf

 

Die meditaties zijn dagelijks mijn anker. Mijn reset-knop.

Mijn reminder om te ademen, te vertragen en weer thuis te komen bij mezelf.

 

 

Aanwezigheid als medicijn
Aanwezig zijn betekent niet dat alles rustig is. Het betekent dat jíj rustig blijft, ook als het om je heen stormt.

Aanwezig zijn betekent niet dat alles leuk is. Het betekent dat je het durft te voelen, precies zoals het komt.

En juist daar, in dat aanwezig zijn mét emoties, mét kwetsbaarheid, mét menselijkheid vind ik mijn LEEFkracht terug.

 

Ik leer, elke dag opnieuw, dat leven begint wanneer je stopt met volhouden…

en eindelijk begint met aanwezig zijn.