Soms moet er iets gebeuren, waardoor je inzichten krijgt over je eigen manier van leven. Ik ben ervan overtuigd dat de diagnose borstkanker en mijn hersentumor met een reden op mijn levenspad kwamen. Een gevolg van bewuste en vooral onbewuste keuzes en spelingen van het lot.
Het is weer onderzoeken-week: tijd voor de controle die ik – gelukkig – regelmatig krijg sinds mijn diagnose borstkanker. En waar veel mensen achteraf terugblikken, schrijf ik mijn teksten meestal voorafgaand aan zo’n week.
“Bij mijn linker-arm is prikken lastig”, bevestig ik tegen de verpleegkundige als ze mijn ader niet aangeprikt krijgt. Ze knikt dat ze het begrepen heeft, pakt mijn rechterarm en vervolgt haar zoektocht naar een geschikte ader. Helaas.
Hoera! De vlag hangt uit! Dit keer niet vanwege het slagen van een van mijn kinderen. Nee, dit keer hangt die uit voor...
Tijdens een wandeling door het uit de winterslaap ontwakende Limburgse landschap valt mijn oog telkens op de vele...
“Is de zonnebloem een treffende metafoor?”, vraag ik mezelf hardop terwijl ik een lezing voorbereid. Later die dag...
“Mevrouw, wat een ellende hè?”, verzucht de arts medelevend tegen me. BAM. Die vraag komt binnen. Ik ben totaal van slag en uit mijn evenwicht gebracht. Sprakeloos. Door die ene vraag.
Verhoog je energie en breng je emoties in balans met deze simpele oefening. Het enige wat je nodig hebt zijn je handen en vijf minuutjes van je tijd.
Wat schrijf je op een beterschaps- of condoleancekaart? Precies. ‘Heel veel sterkte.’ Maar past dat wel bij wat je echt wilt vertellen of overbrengen?