Van Loopings naar Leefkracht. Mijn Reis Terug naar het Leven.

Vandaag, op 10-10 om 10:00 uur, is het zover: Tien is terug op Social media!

En wát een rit is het geweest sinds mijn laatste post van 9 september.

Een echte rollercoaster, eentje met loopings, onverwachte bochten en af en toe een uitzicht dat zó mooi was, dat je vergat dat je in een achtbaan zat.

Een jaar later en wát een verschil

Op 14 augustus 2025 was het precies één jaar geleden dat ik mijn laatste Gamma Knife-behandeling kreeg voor mijn hersentumor. Hoe anders sta ik, staan wíj als gezin, er nu voor.
Tijdens mijn controle in augustus zei mijn neuroloog nog:

“Aan uw stem te horen gaat het u goed, vol energie en enthousiasme. Een groot verschil met

een jaar geleden. Vergeet niet: u heeft dit zélf gedaan. Uw mindset, hoe u in het leven staat, het

sporten… dát heeft het verschil gemaakt.”

En eerlijk? Dat raakte me.

Want ja, ik wandel (soms zelfs in de bergen), fiets, boks weer (zó blij mee!), en ga twee keer per week naar de fysio om te werken aan mijn conditie, spierkracht en motoriek. Ik bruis steeds vaker van energie, kan weer alles zelfstandig doen én geef weer voetreflexmassages, iets waar ik zó blij van word. Daar ligt echt mijn passie.

We kunnen weer zorgeloos op vakantie, lachen om kleine dingen, en gewoon leven. Er is nog één uitdaging over: weer durven vliegen. Maar hé, gelukkig is dat geen vereiste om gelukkig te zijn.

Toch, hoe vanzelfsprekend dit nu allemaal lijkt… dat is het natuurlijk niet.

De looping die ik niet zag aankomen
Ik had graag een andere wending gegeven aan deze blog, maar begin september kwam er een nieuwe looping in de rit. Na maanden vol energie kreeg ik, totaal onverwacht, een paniekaanval.

De aanleiding? Een mailtje van Vrouw en Zaak met de vraag of ik op 9 oktober een avond wilde organiseren. Ik? De queen van kleurcodes, to-dolijstjes en georganiseerde chaos? Een paniekaanval? Nieuw terrein. Achteraf gezien wist mijn lichaam toen al wat eraan zat te komen.

15 september de controle
Met vertrouwen ging ik naar het ETZ in Tilburg voor mijn driemaandelijkse controle. Ik voelde me goed. Al maanden. Maar toen kwam de uitslag: De bestaande plek was gegroeid. Geen nieuwe laesies, gelukkig, maar tóch even slikken. Een paar dagen later volgde nog een MRI met andere contrastvloeistof. En ja hoor… nieuwe tumorcellen. Alsof de achtbaan van nul naar honderd schoot.

De woensdag daarop mocht ik alweer terug naar Tilburg voor een gerichte Gamma Knife-behandeling. Gelukkig maar één. Precies op de juiste plek. En toen begon de herstelfase. Met als extraatje: Dexamethason, het medicijn dat je biologisch ritme compleet op z’n kop zet. Slapen? Vergeet het maar. Om drie uur ’s nachts had ik genoeg energie om de keuken te poetsen en een marathon te lopen.

Maar ach, ook dát gaat weer voorbij.

De stilste fase van allemaal
De tijd tussen onderzoek en uitslag… Dat is misschien wel de spannendste fase van allemaal.
Je leeft in de tussentijd. Het onderzoek is gedaan, maar de antwoorden zijn er nog niet. Wat doe je dan? Hoe houd je vertrouwen vast?

Voor mij was het antwoord: stilte.
Mijn helende bubbel.
Meditaties van Dr. Joe Dispenza.
Muziek, vooral het nummer “Ik leef” van @annafernhout.

Langzaam kwam er rust. En die rust vond z’n weg naar ons huis, naar mijn man en naar de kinderen. Want als één iemand kalm blijft, ademt het hele gezin mee.

LEEFkracht
Ondanks alles voel ik me sterk. Positief. Dankbaar. Dankbaar voor de mogelijkheden die er zijn, voor de mensen om me heen, voor het leven zelf.

LEEFkracht. Hoop. Levenslust.

Drie woorden die me dragen.

De volgende controles staan alweer gepland, een CT-scan in Veldhoven en in november weer een MRI. En ja, het gaat goed. Maar vanzelfsprekend is dat nooit. Elke dag vraagt om bewust leven. Kiezen. Luisteren naar mijn lijf. Want voor je het weet, zit je weer in de ratrace van “moeten”.

Dus nu kies ik.

Heel bewust.

Van overleven naar leven.

Van controle naar vertrouwen.

Van moeten naar mogen.

Met af en toe een looping, want hé, ik blijf ik.

Mijn missie van angst naar inspiratie
De paniekaanval van begin september?
Achteraf gezien was die niet voor niets.
Mijn lichaam wist wat eraan zat te komen.

En hoe bijzonder is dit:
Het thema van die avond op 9 oktober die ik zou organiseren? Dat was precies één van mijn dromen: Een workshop over jezelf presenteren. Mijn verhaal delen. Als spreker. Als ervaringsdeskundige. Om anderen te laten zien dat je altijd zelf de regie kunt houden,
ook als het leven even loopings maakt.

Want weet je?
Onderzoek laat zien:
Wie eigenwijs genoeg is om zijn eigen pad te kiezen, vergroot niet alleen zijn overlevingskans maar óók zijn levenslust. Dus ja, het was een rollercoaster. En ik zit er nog steeds in. Met mijn armen in de lucht. Lachend. Huilend. Genietend.

En roepend, vol overtuiging:

IK LEEF!