Uitdagingen

Kan ik het nog wel? Durf ik het aan? Heb ik er de spierkracht wel voor? Voelt mijn lichaam, dat zo hard heeft moeten werken en herstellen, weer net zo vertrouwd als vanouds? Twijfel en een gezonde spanning maken zich van mij meester terwijl ik boven op een uitnodigend lonkende skipiste sta. Enerzijds ga ik dolgraag de uitdaging aan en wil ik in volle vaart naar beneden suizen. Anderzijds zie ik als een berg op tegen deze eerste afdaling.

Al ruim dertig jaar zijn de Italiaanse Dolomieten onze favoriete skibestemming. Het aantal afdalingen dat ik daar heb gemaakt, is ontelbaar. Vorig jaar, in maart 2024, genoten mijn man en ik daar ook volop. Intens dankbaar dat het weer kon en mogelijk was. We sloten een intens traject af na mijn diagnose borstkanker en lieten tijdens onze skivakantie alles achter ons. Zonder enige aarzeling ging ik dat jaar elke uitdaging aan en daalde ik zelfverzekerd de skipiste af. Vol zelfvertrouwen, ontspannen genietend en heerlijk onbevangen.  

Het effect van Dexamethason

Hoe anders zag ons leven er enkele maanden later uit. Op 1 juli 2024 kreeg ik, op de eerste dag van onze zomervakantie in Zeeland, een insult. Alle alarmbellen gingen af en met de grootste spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek dat ik een hersentumor had, mogelijk een uitzaaiing van de inmiddels genezen borstkanker.

Om de druk op mijn hersenen te verminderen, kreeg ik Dexamethason. Een echte vocht- en spiervreter. Deze medicatie pakt het hersenvocht snel effectief aan en heeft tegelijkertijd een vernietigend effect op je spiermassa. Maar dat merkte ik pas later.

Overigens had het gebruik van Dexamethason andere bijzondere bijwerkingen. Ik had grenzeloze eetbuien en ja … met bijbehorende extra kilo’s ;-). ’s Nachts had ik een tomeloze energie (lees: slapeloze nachten) waarin ik heel wat boeken heb verslonden.

De kracht van mentale zelfzorg

Dus ja, het insult en de medicatie hakten er zowel mentaal als fysiek stevig in. Weken van ziekenhuisafspraken, onderzoeken en behandelingen volgden. Door het uitval en krachtverlies aan mijn linkerarm en -been mocht ik geen autorijden. Dat mag pas weer als je zes maanden insultvrij bent of (bij een hersentumor) als je na de behandelingen drie maanden stabiel blijft.

Volkomen begrijpelijk allemaal, maar het voelde voor mij ook als een inperking in mijn vrijheid en de regie op mijn leven. Ik wilde zélf achter het stuur zitten, in alle opzichten. Dus ja, ik moest ook in dat opzicht leren loslaten.

Mentale zelfzorg met dagelijkse meditatie werd een belangrijk ritueel tijdens de maanden van herstel. En nog steeds mediteer ik elke dag volgens de visie van Joe Dispenza. Denken vanuit positivisme, vanuit kracht en stromende energie werkt helend en inspirerend voor me. Meditatie en zelfreflectie verrijken me en leveren me veel nieuwe inzichten op.

Krachten meten

Elke fysieke mijlpaal vierde ik in grote dankbaarheid. Zelfs de natuur trok al haar pracht uit de kast en pronkte er trots mee tijdens mijn steeds langer wordende wandelmomenten – of lag het aan mij en zag ik die pracht nu plots veel bewuster? Bij de fysio klonk regelmatig een feestelijke kreet als ik de lat weer net wat verder kon leggen. Maar het meest bijzondere juichmoment was de dag waarop ik mijn rijbewijs terugkreeg, wat een feest was en is dat.

En nu, boven op een Italiaanse skipiste wacht de volgende uitdaging, een letterlijke krachtmeting met mezelf. Met alle wandelingen en fysiotherapie heb ik mijn spiermassa aardig heropgebouwd, maar het blijft lastig inschatten waar ik nu precies sta.

Eén afdaling is meer dan geen!

Onder het motto Eén afdaling is meer dan helemaal geen afdaling (iedere dag weer opnieuw) legde ik de (ski)lat van mijn fysieke vermogen op een realistische hoogte. Ik ademde diep in, zette af en woooohooooow! Daar ga ik, de piste af. Eén keer … en nog een keer … en nog een keer …

In rust en vol vertrouwen maken mijn man en ik vele heerlijke afdalingen. Het is op en top en als vanouds genieten op de lange latten. Ik heb de regie, ík bepaal wanneer ik welke bocht maak op de piste. Het is zo ontspannend en fijn om de hele dag buiten in de natuur te bewegen. Mijn hoofd is helemaal leeg en laat geen ruimte om te piekeren.

Op naar de volgende

Negen maanden na mijn insult, negen maanden na de dag waarop ik letterlijk onderuitging, negen maanden van fysiek en mentaal herstel. Van niks kunnen, ben ik nu op een punt dat ik volwaardig deelneem aan het leven. Ik zit weer boordevol LEEFkracht en zeg volmondig ja! tegen het leven, ondanks dat het woord kanker vaak gekoppeld wordt aan de dood.

De ski-uitdaging vink ik af, de volgende is boksen! Kan ik dat wel aan? Durf ik dat?

Sorry, ik kan het niet laten …

De betekenis van een sneeuwvlok

Elke sneeuwvlok heeft een unieke structuur die de unieke aard van elk individu en de waarde van ieders eigen pad symboliseert. Het staat voor zuiverheid, frisheid en een nieuwe start, net als een schone lei in het leven.

Sneeuwvlokken smelten snel en herinneren je aan de vergankelijkheid van het leven en de kunst van het loslaten. Als onderdeel van de watercyclus representeert sneeuw verandering, groei en de natuurlijke ritmes van het leven. Een besneeuwd landschap brengt vaak een diepe stilte, gelijk aan innerlijke rust, reflectie en meditatie.