Hoera! De vlag hangt uit! Dit keer niet vanwege het slagen van een van mijn kinderen. Nee, dit keer hangt die uit voor mij. Ik heb iets groots te vieren. Of beter, wíj hebben iets groots te vieren. Een oude mijlpaal is in ere hersteld en op weg naar de volgende zit ík achter het stuur.
Jawel, ik heb mijn rijbewijs weer terug! Vanaf nu heb ik zelf alle touwtjes, of beter mijn eigen autostuur weer in handen. Dat minuscule, roze kaartje geeft me weer de regie over waar ik kan gaan en staan, ik heb mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid herwonnen. En dat voelt heerlijk bevrijdend!
Onveilig
Sinds mijn epileptische aanval – als gevolg van een hersentumor – mocht ik de afgelopen zes maanden niet zelf autorijden. En eerlijk is eerlijk, ik was daar ook allesbehalve toe in staat. Hoewel mijn zelfvertrouwen de afgelopen maanden groeide, kwam mijn aangetaste reactievermogen de algemene verkeersveiligheid ongetwijfeld nog niet ten goede.
Tot nu. Ook deze horde – een gevolg van mijn kankerdiagnose – heb ik met succes genomen. Mijn lichaam en reactievermogen zijn hersteld, ik voel me krachtig, zelfverzekerd en goed. Het oordeel van het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR) bevestigt dat. Voor nu is mijn rijbewijs met twee jaar verlengd, daarna volgt een herkeuring.
De luxe van een privéchauffeur
“Maar dan laat je je toch rijden?”, zou je zeggen. Ja, dat klopt. Noodgedwongen laat ik me rijden: door mijn man, mijn kinderen of door andere lieve mensen in mijn omgeving. Dat hakt er best in. Want het blijft niet bij één ritje naar een arts. Voor elke controle, elke scan, elk onderzoek, elke foto, elke uitslag, elk gesprek, elke behandeling en elke evaluatie is een nieuwe afspraak en dus een chauffeur nodig.
Bovendien is het niet zelf mogen en kunnen rijden meeromvattend dan de ‘luxe’ van een welwillende privéchauffeur. Mijn rijbewijs staat symbool voor de regie over het zelfstandig kunnen gaan en staan waar en wanneer ik dat wil. Net zoals ik de regie, na de diagnose borstkanker en na mijn epileptische aanval, heb (over de keuzes) tijdens mijn genezingsproces.
Intens dankbaar
En ja, een privéchauffeur was best een luxe en elk ritje samen was gezelliger en geruststellender dan wanneer ik in mijn uppie op-en-neer moest rijden. Feit blijft dat je afhankelijk bent van iemand anders. Ik ben dan ook intens dankbaar voor alle lieve mensen die het laatste halfjaar ‘gechauffeurd’ hebben.
Waarbij mijn grootste dank en alle lof uitgaan naar Erik, mijn lieve man. Mijn grootste steun en toeverlaat die mij zonder te klagen overal naartoe bracht en me ook weer ophaalde. Die onderweg mijn verhalen beluisterde, mijn frustratie aanhoorde, me opbeurde, met me lachte en met me huilde. Wat bof ik met zo’n lieve man.
Feest! En ik ben de Bob!
Vandaag hangt de vlag uit! Een feestelijk symbool voor mijn herwonnen vrijheid én mijn huidige gezondheid: voor hoe ik me nu voel, wat ik nu allemaal kan en waar ik iedere dag weer dankbaar voor ben. Ik kan mijn horizon weer gaan verbreden. Letterlijk en figuurlijk.
O ja, niet te vergeten: ik kan eindelijk weer Bobben als we met het gezin, familie of vrienden uitgaan. Die zijn ook weer blij. Dubbel feest dus!
Voetreflextherapie ontspant en verlicht. Een moment van rust in het nu én met opgeheven hoofd leren kijken naar de toekomst. Ook als je te maken hebt met ziekte of tegenslagen. Mijn blogs reiken tips aan om een stip op de horizon en het zonnetje achter de wolken te zien.
0 reacties